düşün... etrafına bak...
tekrar düşün...
Mutluluklar yoktur bu hayatta sadece,ağladığımız günleri ne çabuk unutuyoruz!!! Oysa ne çok ağlarız...
Ben ne çok ağladım bu şehirde,ne çok ağlatıldım,ağlattım... Ne çok anım var bu şehirde...İşte bu yüzden her sokak bir yüz,gittiğim her yer unutmak istediğim kim varsa ona dönüşüyor... Bazen korkarak çevreme bakınıyorum görmek istemediğim ne çok insan var Orduda...
Ne çok güldüm ordunun sokaklarında...
Ne çok hayal kurdum denize bakarak...Ne çok kızdım ama ne çok affettim..
Ama ne çok yanıldım...Ne çok yanılttım...Kırdım,kırıldım...
Ama hiç,kırmak istemedim kimseyi...Kazaydı tüm kötü yanlarım...Tamam itiraf edeyim canım yanınca yakmak istedim hep;ama insanlar beni zorladılar...
Ama ne çok kırdılar beni...Aptal sandı bazı insanlar,komik ama inandım bazen onlara! Aptalsın dedim kendime koşulsuz sevip,değer verip inandığın için aptalsın;çünkü kimse hak etmiyor bunu...
Sonra düşündüm onlar aptal...Koşulsuz güvenmedikleri için...Güvenmeden yaşanır mı? Yemek yemeden büyüyen çocuk gördünüz mü? Güvende yemektir! ruhu besler...
Peki ya aşk?
Nasıl da güven ister,nasılda muhtaçtır inanmaya...Ama aynı zaman da nasılda korkak...Aşık olduğunu bilip saklar bunu...
Peki ya neden? Güvenmeyi öğrenmemiş,koşulsuz sevmemiş hiç... belkide sevilmemiş ;bu yüzden kaçıyor sevgiye dair ne varsa...
Kaçan kovalanır mı sanıyor?
Biliyorum o zaman aşık değil diyeceksiniz,aşkı için mücadele etmiyor sevmiyor o zaman deyip;suçlayacaksınız...
Çünkü onu gerçekten mutlu olması için azat ediyor...Umarım bir gün gerçekten sever kaçmadan seveceğini birini bulur!!!
Tam bu satırlar da dışarıya bakıyorum... Gece her şeye meydan okuyacak kadar güzel ve birileri bir yerlerde söylemeselerde hep birilerini düşünüyor....
sak_la_ma_yın biliyorum =)=)
sebebi ne seni bir bıçak yarası gibi hatırlamamın? (nazım hikmet)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder