nasılda zordu benim için konuşmaK...bElki de hep bu yüzden sustum ilk önce...Bu ağız benim değildi,hangi sözcükler bana ait bilmiyordum,bildiğim tek şey kelimelerin incitmesinden korkuyordum delicesine.Çünkü en çok Sözcükler canımı yakmıştı.Ben kimsenin canını yakmak istemedim bu yüzden...İşte bundandır yazmayı öğrendiğim günü hiç unutmam,içimden taşan ve yazı yazmamı sağlayan işte adını koyamadığım o tutku hiç unutturmadı bunu bana...Küçük öyküler,komik şiirler ve ben...bundan sonra ayrılamayacak...Ben hayatta sözcüklere tutundum hep... şiir yazdım,küçük hikayeler ve işte "naftalin"küçük kısa amatör bir öykü... hikayemin kahramanı benim yaşımda sıradan bir kız kendi kendine konuşan biraz biraz nevrotik =)=) kahramanım konuşuyor dinleyin: naftalin kokusu başımı döndürüyor.İleriye doğru yürüyorum,kimseyi tanıdığım hiç kimseyi görmek istemiyorum.Sokağın sonundaki cafenin kapısını açıyorum,hayatım değişiyor... ONUN hayatı değişti,belki benimde hayatım değişir... bu şehrin kokusu başımı döndürüyor.Odamın penceresi açık dışarı bakmak istiyorum ;Ama yükseklik korkum var,aşağı bakamıyorum... hayalimin sokağının sonundaki kapıyı açıyorum.Sen varsın hayatım değişiyor ve ben yazıyorum burnumda naftalin kokusu,yüreğimde sesin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder